من عزیزم راه دوره

یه ماه مثل برق و باد گذشت ها.حالا معلوم نیست دیگه کی و کجا بشه که خانواده ام رو ببینم

هفته آخر رو تو ثانیه ثانیه اش زندگی کردم باهاشون

اینجوریاست دیگه.من انتخاب کردم که بیام این سر دنیا.اینکه که پیه از دست دادن و دور بودن از خیلی چیزها و عزیزها رو به تنم مالیدم که بلکم یه سری چیزها رو بدست بیارم

...........................

این که میگن از دل برود هر آنکه از دیده رود حرف مفت میباشد.گفته باشم

لااقل برای من که عمل نمیکنه

.............................

کلی خوشحالم که همه چی به خوبی و خوشی بود این مدت. ولی مامانم به دلیل اینکه بسیار مامان هست ، فهمید که من اینجا به طرز شگفت انگیزی تنها هستم

ما یه خانواده هستیم با کلیییییییییییییییی دختر.یعنی بالای 95 درصد از ما نوه ها دختریم.همه هم با هم کلی دوست و رفیق.اون چند عدد نوه هم که این وسط پسر از آب دراومدن،خواه ناخواه با ما هماهنگ شدن .اینجوریه که ما اصولا همش با هم بودیم(هستیم) .الان هم که تعدادی ازما غربت نشین شدیم باز این ارتباط تنگاتنگه هست ها ولی شکلش خوب خیلی فرق میکنه

این آخریها که دخترها همه کلی خانوم شده بودن برای خودشون ،خونه من شده بود پاتوق.روزی نبود که چند تاییشون نیان اونجا .یا با هم نریم دور دور بازی.تازه کنار اونها کلیییییییییییییی دوست هم بود(هست) که با دختر ها هم دوست شده بودن و جممون حسابی جمع بود

ولی اینجا اوضاع یه کم فرق میکنه.منم و یه پادگان.نه این که خوب نباشه ها،خوبه.با همشون هم خیلی زیاد دوستم و صمیمی.ولی گاهی واقعا دلم یه دوست کاملا هم جنس میخواد.نه این که نداشته باشم ها،دارم ولی اونایی که نزدیکن فقط یه دوستن.اونایی که دورن اونایی هستن که هم دوستن هم رفیق.اینه که این بار که اومده بودم به یکی از دخترها گفتم اگه من یه روز به مرز انفجار برسم و بخوام برم بشینم با یکی دو کلوم حرف بزنم و یه قهوه ای چیزی بخورم،باید لااقل دو ساعتی برم که برسم پیش یه دوست، تا برسم هم باید برگردم که برسم پسری رو از مدرسه بردارم.اینه که ترجیحا حناق بگیرم بهتره خوب.خوبه که من بسیار آدم سرخوشی هستم و اهل نق و نال نیستم ها .ها ها ها

ایناست که مامان جان من با دیدن نوع جدید زندگی من که به ندرت کسی رو میبینم یا میرم جایی دچار شگفتی شده بود.آخرشم گفت البته چون تویی خیالم راحته.بلدی با هر وضعی چجوری کنار بیایی!!!! بازم بسی خوشحالم که خیالش راحته

پ.ن1: از بچگی خیلی زیاد ابر بازی رو دوست داشتم.میشستم وشکل های مختلف ابر ها رو پیدا میکردم.یادته گفتی هر وقت به ابر ها

نگاه کردم یاد سقف خونه و نگاهامون که اونجا جا گذاشتیم بیفتم؟ یادت باشه نگاه منو برداری موقع رفتن.اونجا نمونه تنهایی

پ.ن2:من و خدا جون داریم با هم بازی "مادام ، یس" رو اجرا میکنیم.فعلا هم خدا فقط و فقط به من اجازه قدم مورچه ای میده.بازم ممنون و شکر.امیدوارم که اگه به این زودیا نمیخواد که مثلا قدم فیلی،دایناسوری یا حتی خرگوشی بده ، لااقل "نو" هم نگه و همون مورچه ای رو بده

پ.ن3:من عزیزم راه دوره دل من سنگ صبوره

روزگار اینجوری خواسته سرنوشت ها جورواجوره