ترس

نشسته بودیم آخر هفته ای تلویزیون می دیدم و تنقلات می خوردیم و سعی در سپری کردنِ شنبهِ کش دار بارونی داشتیم.

یه برنامه نگا میکردیم به اسم "فانی ویدیو" که شامل اتفاقات خنده داره. من یهو دیدم راکی داره اون سمت خونه خودشو میکشه از بس که بی وقفه پارس میکنه.همیشه وقتی یکی میاد پشت در این کارو میکنه و به جای زنگ خونه عمل میکنه.نه که خونه ما زنگ نداره از اون نظر.من یه نگا کردم که ببینم اگه یکی از پسرهاست در پارکینگ رو بزنم از اون ور بیاد تو که دیدم نه.یه خانومه غریبه پشت دره.

به شوهر گفتم بیا راکی رو بگیر من برم ببینم کیه.اگه نگیریمش و درو باز کنیم مثل فشنگ در میره یا اینکه هی میپره رو پای کسی که اومده جهت خیر مقدم، که جفتِ کاراش ناجور بود برای اون موقع شبی.

من رفتم درو باز کردم دیدیم یه خانوم 50-60 ساله هست با یه چشم.گفت برام یه تاکسی میگیری؟ گفتم بله بیایید تو لطفا تا من زنگ بزنم.

خب بیرون سرد بود و تاریک بود و خیلی زیاد بارونی.شما بودید نمی گفتید بیا تو؟؟

من فکر کردم یا وای میسه جلو در از تو، یا دیگه نهایتا میشینه رو مبل هایی که نزدیک در هست.من اومدم این ور خونه دنبال تلفن و تا برگشتم رو یخچال دنبال شماره بگردم دیدم پشت سرمه.

گفت شماره رو حفظم میگم بگیر.راستش یه کم جا خوردم.ولی به روی خودم نیاوردم.

پسری تو این فاصله رفته بود تو اطاقِ ما و داشت از تلویریونِ اونجا بقیه برنامه رو نگاه میکرد.شوهر هم رفته بود نشسته بود پشت میز غذاخوری یه جایی پشت ما که من فقط میدیدمش و خانومه نمیدیدش.راکی هم تبعید شده بود تو حیاط.کلا خانواده منزویی هستیم گمونم.ها ها ها.

بعد من که شماره رو داشتم میگرفتم و حرف میزدم، خانومه اومد دیگه تهِ خونه و نشست رو مبلِ دم تلویزیون.هی هم یه جورایی میلرزید که من اول فکر کردم سردشه.گفتم چایی میخوایین؟ گفت بله.اینا معمولا تو چاییشون شیر میریزن.من تا پرسیدم شیر؟ گفت بله با 1.5 قاشق شکر. گفتم چشم قربان.

چایی رو آوردم دیدم سرش تقریبا دمه زمینه همین جور که نشسته.حالت چرت ناجوررررر. گفتم چاییتون ،چرنش پرید یه کم.دیدم به چیزهای روی میز نگاه میکنه با خودم گفتم شاید گشنشه.بهش بیسکویت هم تعارف کردم که سریع قبول کرد.گفت تو خیلی مهربونی.منم نه که خودشیفته هستم خوش خوشانم شد کلی.

بعد یهو گفت پول چقدر داری به من بدی؟ گفتم بله؟؟؟

گفت میبینی چشممو؟ گفتم بله. گفت سرطان بوده درش آوردن. گفتم متاسفم. گفت بنزین ماشینم هم تموم شده اینه که گفتم برام تاکسی بگیری.پولم هم ته کشیده. باز گفتم متاسفم.

گفت حالا چقدر داری بهم بدی؟ گفتم هیچی . من پول نقد ندارم. کارت استفاده میکنم کلا.

دروغ هم نگفتم.یه کم همیشه من پول نقد دارم که واقعا اصلا به حساب نمیاد و کلا همه کارم با کارته. گفت اندازه پول تاکسی هم نداری؟ گفتم نه، متاسفم ولی خوب میتونم با کارت حساب کنم وقتی تاکسی اومد. گفت نه پول میخوام نقد. و اونجا بود که فهمیدم بله پول میخواد نه بابت رسیدن به خونش بلکه بابت خرید مواد یا مشروب.

شوهر در تمامی این مدت که در کل 15 دقیقه شد تا تاکسی بیاد، در نقش مجسمه در پس زمینه ماجرا بود. فقط یه بار از همون پشت سر خانومه بال بال زد که هر چی میگه تو بگو نه !!!!

خلاصه تاکسی اومد و این خانوم رفت . شوهر رفت بالای منبر که کارها میکنی ها؟؟ آدم های ناجور رو راه میدی تو خونه که چی؟؟ من اگه نبودم ممکن بود کلی بلا سرت بیاره.یه چاقو بگیره زیر گلوت و دزدی کنه و اینا.

من با دهن باز فقط نگاش میکردم که متوجه منظورش بشم که من اگه نبودم یعنی چی؟؟ مگه بودی؟؟ همه مدت که تو پس زمینه بودی اصلا ندیدت این خانومه!!!!

بعدم گفت تاکسی و اینا بهانه بوده.خمار بود میخواست یه پولی ازت بگیره.حالا میره 2 تا کوچه پایین تر تاکسی هم میپیچونه و پیاده میشه و پولشم نمیده.

ضمن سخنرانی شوهر بود که باز در زدن و این بار یه آقا بود.من گفتم میشه بری درو باز کنی این بار؟؟؟

که دیدم بله. آقای راننده تاکسی بود و پیچونده شده بود.فقط گفت میشناختینش؟ گفتیم نه.گفت حدس زده بودم.یه کم که از خونه دور شدیم گفت نگه دار پیاده میشم.پول هم ندارم و زد به چاک.

من به شوهر گفتم 100 بار دیگه هم باشه، آدم وقتی میبینه که یه خانوم سن دار تو بارون پشت دره خوب دلش نمیاد که بگه همون جا وایسا تا خیس بشی، از سرما هم یخ بزنی تا من برات زنگ بزنم تاکسی ، میگه؟؟

قرار بود شام بریم بیرون که بعد این ماجرا من گفتم برید غذا بگیرید بیارید تا من مسیر عبور این خانوم رو ساولن کشی کنم.

هنوز 2 دقیقه هم از رفتن شوهر و پسری نگذشته بود که من دیدم باز راکی داره خودشو اون ور میکشه.نگاه کردم دیدم خانومه پشت دره . دروغ چرا با حرفایی که شوهر گفته بود مثل سگ ترسیدم. در های خونهِ من هم که در نیست.2 تا تیکه چوبه و شیشه . فوت کنی باز میشه بیای تو. با دستمای ساولنی توی دستم خشک شده بودم.فقط تونستم از همون دور بگم متاسفم ولی درو باز نمیکنم.بعد اومدم این ور خونه مثل چی قایم شدم.راکی یه مدت پارس میکردو این نشون میداد که خانومه هنوز پشت دره.بعد همه جا ساکت شد ولی من همچنان در حالت ترس بودم. به شوهر زنگ زدم که هم بگم چی شده و هم بگم که از سر پیچ کوچه در پارکینگ رو نزن ، خانومه همین دور و وره ممکنه قبل شما از در پارکینگ بیاد تو، که به سلامتی و میمنت جواب نداد.

وقتی برگشتن ،گفتم من مثل سگ ترسیده بودم شما که نبودید.شوهر میخنده میگه ترس؟؟ چرا آخه ترس داشت اون خانوم؟؟ جوون عزیزی ها!!!! یعنی من هلاک این 2 گانگیِ حرف های شوهرم.من نفهمیدم بالاخره باید بترسم یا نترسم یا چی؟؟

پ.ن1: عکس خونمونه که ببینید چقدر بی درو پیکره.در عکس باسن "فردی" هم پیداست.شرمنده دیگه ."فردی" ماشینمه یادتونه دیگه ایشالا.

پ.ن2: آنقدر بلندی که دستم نمي رسد از جيبهايت ترانه بردارم

آنقدر دوری که نمي دانم براي ديدنت چند حادثه بميرم

آنقدر پيدايي که نمي دانم در خواب کدام ستاره قطبي گم ات کرده ام

با اين همه، حرف " نيامدنت " که مي شود، باران را ورق مي زنم که بيايـــــــــي