برو کار می کن مگو چیست کار:

یه بار گفته بودم که بدم نمیاد که یه کار تمام وقت داشته باشم نه؟ کار یونی رو خیلی زیاد دوست دارم ولی تمام وقت نیست.اینه که نمیشه هیچ جوری روش حساب کرد.

داشتم تو یه عصری ناخودآگاه با خودم فکر میکردم که کاش این اتفاق به زودی برام بیفته.مثلا تا آخر همین هفته یک کار تمام وقت پیدا کنم.

خدا جون هم گمونم کلا هرچی کار داشت گذاشته بود زمین و داشت به فکر من گوش میداد.اینه که فرداش بهم زنگ زدن از یه جایی گفتن بیا مصاحبه.پس فرداش دوباره زنگ زدن و گفتن بسی تحت تاثیر قرارگرفتن و پسون فرداش گفتن پاشو بیا که دلمون را برده ای.

به طبع چون شروع کاره، من خیلی خیلی کم کار دارم و همون مقدار هم بصورت کاملا جو گیرانه تا قبل ساعت 11 تموم میکنم.

ساعت کاریم تا چنده اونوقت؟؟ بلی تا پنج عصر.بلا به دور ، محل کارم هم یه جایی هست شبیه گشتاپو . دریغ از این که بشه تو نت بچرخم و بلاگ هوا کنم و گوگل ریدر برم و اینا.

هر کسی با پسورد مخصوص خودش وارد سیستم میشه و بر حسب اونه که سیستم بهش اجازه میده که از چه برنامه هایی میتونه استفاده کنه از چیا نمی تونه.

حتی ساده ترین چیزها مثل چه میدونم پینت هم هر کسی نمیتونه بره توش.حالا کار خدا، من به مقدار خیلی زیادی برنامه دسترسی دارم.ولی خیر سرم از 11 صبح تا 5 عصرهر چقدر هم برم تو این برنامه ها و الکی چیز میز بسازم بازم کلی وقت زیادی میارم.الان اینقدر جوریدم کل کامپیوترم رو که بهم بگن تو فلان فلدر تو فلان درایو چی هست؟ من میتونم در کسری از ثانیه جواب بدم.

ای کسانی که در وطن تمام زمان کاریتون خیمه زدید روی نت و کاملا بی شرمانه همه جا هم چراغ روشن میرونید و هم زمان تو مسنجر و گوگل تاک و اسکایپ و .... هستید ، بدانید و آگاه باشید که یه نفر در آخر دنیا بسی به حال شما غبطه می خوره.

پ.ن1: هیچ جای نگرانی نیست چون بزودی من کلیه راه های در رو را پیدا خواهم کرد.

پ.ن2: همیشه یک ذره حقیقت پشت "فقط یه شوخی بود"، یک کم کنجکاوی پشت "همینطوری پرسیدم"، قدری احساسات پشت "به من چه اصلا" ، مقداری خِرَد پشت "چه مي دونم" واندکی درد پشت "اشکال نداره" هست.