موقعیت استراتژیک

این مسیری که هر روز با "راکی" راه میرم برام قسمت بندی شده اس.هر تیکه اش یه اسمی داره.مثلا "گذر سنجاقک ها" ، "گذر زنبورها" ،" گذر کرم ها" و ... بیماری اسم گذاری رو همه چی دارم.اینجوری بهم حس بهتری میدن.

یه مدتی بود که شوهر میبرد راکی رو بیرون.اینه که بعد مدتها پریروز که با هم رفتیم راه بریم ، به راکی گفتم چقد دلم برای راه رفتن با تو و این گذر ها تنگ شده بود.

خیلی عزت کشونم کرد یه نیم ثانیه وایساد نگام کرد موقع حرف زدنم.بس که این بچه میره بیرون خوشحاله.اون نیم ثانیه یعنی خیلی ها ، خیلی. هی خواستم یکی از این کرم ها رو بگیرم تو دستم که خوب معلوم شه بعد پسری عکس بندازه ولی قبول نکرد و کلی هم منو سرزنش کرد که این حشراتی که این جوری رنگی و خوشگل هستن حتما سمی هستن و تازه ممکنه بعد دست زدن بهش دچار آلرژی بشم و .... هی هم سرش رو تکون میداد.کلا دچار شرمندگی شدید شدم ، گفتم آها آفرین.میخواستم ببینم چیزایی که تو مدرسه بهتون یاد میدن با دقت گوش میدی یا نه؟؟؟؟ زود هم راهم رو کشیدم و رفتم. که مبادا بخندم، دیگه یه سر سوزن مامان بودنم هم از بین بره.

بس که اینجا حشره داره پسری تو هر ترم مدرسه کلی درباره این ها هم یاد میگیره. بعضی هاشون که اگه نیش بزنن نا جور آلرژی میدن.( پسری خودش به نیش یه نوع از پشه های اینجا آلرژی داره طفلکی) بعضی ها هم که کلا میکشن.دو جور عنکبوت داره که نیش مساوی مرگ هستن لامصب ها.

........................

به سلامتی و میمنت من در محل کار، به تمام معنا تونستم دسترسی ام رو گسترده کنم و همین امروز ریا نباشه ،سر کار گوگل ریدر را صفر کردم. بزنید اون دست قشنگه رو برام لطفا.این جور آدم موفقی هستم من.

فقط چیدمان اینجا رو اصلا دوست ندارم.میزم یه جوریه که کسی باهام کار داره از پشت سرم باید بیاد و این کلا به آدم حس نا امنی میده دیگه. امیدم نقل مکان به دفتر جدیدِ که بعد کریسمس انجام میشه.

در حال حاضر، جنوب شرقی میزم ، یه میز دیگه هست که مونیتور من رسما اگه نخواد هم تو حلقشه.

جنوب غربی هم یه اتاق تمام شیشه ای هست که رئیس بزرگ توشه.یعنی یه همچین جای کوفتی ای واقع شده میز من.

دیروز اون خانوم اولی که با من مصاحبه کرده بود اومد و ناگهانی ازم دو تا عکس انداخت.گفت برای شرکتمون ، مصاحبه های به سر انجام رسیده رو میخوایم و یه سری چیز دیگه که اصلا نزاشتن بفهمم چی میگه این همکارها.میگفتن عکست رو زیرش میخواد شماره بزنه مدل عکس زندانی ها بزنه تو آفیس اش.اون یکی میگفت نه.میزارن تو سایتشون خوبه لباست سفید و مشکیِ ، اگه راه راه بود مثل زندانیای تو فیلما بودی و ....منتظر یه سوژه بودن طفلکی ها.

امروز صبح هم گفتن صفحه اول یه روزنامه زدن عکسمو.ایشالااااااااااا که دروغ گفته باشن. شکل نخود شده بودم تو عکسم.

نپرسیدم کدوم روزنامه که وسوسه نشم برم بخرم و بشه مایه شادی خودم و اهل منزل اون عکس نخودی ام.

پ.ن1: پارسال این موقع ها بود که مادر و پدرم پیش ام بودن. شد یک سال که ندیدمشون.

پ.ن2: از دردهای کوچک است که آدم می‌نالد، وقتی ضربه سهمگین باشد، لال می‌شود آدم.

چاه بابل / رضا قاسمی