حافظه فقط حافظه ماهی!

از بس که حافظه ام توی اسم مثل حافظه ماهیه ، اسم این کتاب محشره رو یادم نمیاد.الان یه هفته هست که کلا یادآوری اسمش رفته روی روح و روانم.

همینی که درباره کودک درون و بزرگسال درون و بالغ درون هست.خیلی خیلی سال پیش خوندمش ولی همین چندی پیش هی یاد چیزهای خوبی که ازش یادگرفته بودم افتادم و کلی کمکم کرد.

من آدمی هستم که کودک درونم قویه، اینه که بیشتر مواقع حس و حال و کارام رو اون هدایت میکنه.اینه که وقتی یکی با یک بزرگسال نامهربون و آزاردهنده جلوم قرارمیگیره و گاها نقطه ضعف هام رو فشار میده.اولش حالم خیلی بد میشه، بغض میکنم ، گم و گور میشم و بعدترهاش که هی قضیه تکرار میشه ،بهانه جو میشم، لجباز میشم و خیلی وقتا مثل بچه گربه ها فف هم میکنم جهت دفاع از خودم.که چندش آورترین قسمت ماجراست برام.

این که به اون حد برسم که بخوام فف کنم.دقیقا میشه همونی که اون بزرگسال آزاردهنده رو خوشنود میکنه.حتی اگه تو ظاهر اینو نشون نده و اونم شروع کنه به فف های بلندتر کردن و شاید هم همه موهاشو سیخ کنه و پنجولهاشم نشون بده.ولی ته تهش به ارامش میرسه.چون سیستم اش اره بده و تیشه بگیره.

ولی من آخرش حسم میشه مثل باسن خیار.تلخ و کوفتی.

یادم اومد که از این کتاب یاد گرفته بودم که باید بتونم خیلی راحت و به موقع و به جا از همه درونی هام (کودک ، بالغ ، بزرگسال) استفاده کنم.

مثلا وقتهای مواجهه با اون بزرگسال آزاردهنده ، بالغ درونم باید عهده دار همه چی بشه.یه نگاه عاقل اندر سفیه بکنه.بعد همه چی رو دایورت کنه به قسمت تحتانی و تا جایی که میشه دورشه از اون آدم یا محل.مثلا بره یه اتاق دیگه، بره بیرون.

همه اینا هم یه شب که خیلی از خودم بدم اومده بود تو خواب یادم اومد.این جور خوابهای آموزنده ای میبینم من.

پ.ن1: هرچند که عزیز دلی همیشه میگه باید خلقت مجددی صورت بگیره تا بلکه من آدم درست درمونی بشم ، ولی من همچنان امید دارم و هی دارم با این درونی هام بازی بازی میکنم تا بلاخره هرکدوم به صورت سریع و ناخودآگاه، به وقتش سر جاشون حاضر بشن.

پ.ن2: دلم صاف نمی شود با تــو ، حالا تو هــی به مهـربانی ام دخیل ببند.